بسیاری معتقدند که دوران طلایی بدنسازی بین دهه ۵۰ تا ۷۰ میلادی قرار دارد. در طول این سال‌ها فوق‌العاده‌ترین بدن هایی که رشته ورزشی بدنسازی به خود دیده ساخته شدند و همچنان امروزه نیز بسیاری خواهان رسیدن به آن بدن‌ها هستند.
در طول آن زمان بدنسازان عضلاتی حجیم، کمرهایی باریک و تقارنی بی نقص داشتند، بر خلاف برخی بدنسازان امروزی که انگار ۸ ماهه دو قلو حامله هستند.
تقریبا همه افراد در جامعه بدنسازی قبول دارند که فیزیک‌های بدنی آن دوره ماندگار هستند.
چرا بدنسازان دوره طلایی بهتر به نظر میرسیدند؟!
علیرغم پیشرفت دانش در زمینه تغذیه، مکملها و تمرینات، اما بسیاری از مردم نمیخواهند ظاهری همانند بدنسازان مدرن امروزی داشته باشند. در مقام مقایسه، اگرچه این بدنسازان بسیار حجیم تر از بدنسازان دوره طلایی هستند، اما بدنی پفی تر و ناسالم تر نسبت به نسل‌های قبل خود دارند.
دلیل این امر استفاده از استروئید‌ها و دوز‌های متفاوت از آن دوره ذکر میشود.
در دوره طلایی، استروئیدهایی نظیر دیانابول، دکا دورابولین و پریموبولان محبوب بودند. این ترکیبات می‌توانستند بدون ایجاد اثرات آندروژنیک بیش از حد، حجم عضلانی فوق‌العاده ای ایجاد کنند. بنابراین بدنسازان در آن زمان می‌توانستند نسبتا بدنی طبیعی بسازند، بدون اینکه دچار ریزش مو شوند!
استروئید‌های متفاوت
امروزه از ترکیباتی نظیر ترنبولون، آنادرول و هورمون رشد در کنار استروئید‌های قدیمی تر، بیشتر استفاده میشود.
افزایش مصرف استروئید‌های آندروژنیک نظیر ترنبولون، باعث تسریع ریزش موی سر میشود، و به همین دلیل است که بدنسازان امروزی بیشتر دچار کچلی میشوند. بدنسازان مدرن همچنین دارای عضلات کول و سرشانه بیش از حد حجیمی نیز هسند، که این امر باعث شده تا بدنی عجیب غریب تر پیدا کنند.
دلیل این افزایش حجم بیش از حد در این نواحی این است که تعداد گیرنده‌های آندروژن در آنها بیشتر بوده، بنابراین هنگام مصرف استروئید‌های آندروژنیک این مناطق بیشتر مستعد رشد عضلانی خواهند بود.
نبود هورمون رشد، نبود شکم پف کرده
با گنجانده شدن هورمون رشد و انسولین در رژیم بدنسازان دهه ۸۰ میلادی، زیبایی بدن آنها به شکل منفی تحت تاثیر قرار گرفت. این دو ترکیب کمک کردند تا اولین غول‌های بسیار حجیم بدنسازی با به عرصه بگذارند، که از مهم‌ترین این افراد می‌توان از دورین یتس و رونی کلمن نام برد.
اما به هر حال، این افزایش حجم بیش از حد با هورمون رشد و انسولین، بدون عارضه نیز نبود و با بزرگی روده‌ها و افزایش چربی‌‌های احشایی باعث شد تا شکم بدنسازان مصرف کننده این ترکیبات بزرگ تر شود.
در مقام مقایسه، یک بدنساز (IFBB) امروزی احتمالا اگر میتوانست در برابر فرانک زین قرار بگیرد خجالت زده میشد، زینی که اغلب با اجرای بی نقص فیگور وکیوم شکم همه توجهات را به خود جلب میکرد.
دوز‌های پایین تر
دوزهایی که بدنسازان دوره طلایی از استروئید‌ها استفاده میکردند اینطور گمان میشود که بسیار کمتر از دوز‌های مصرفی بدنسازان امروزی بوده است، به طوری که آرنولد میگوید در آن زمان برخی بدنسازان تنها از ۳ قرص دیانابول در روز استفاده میکردند.
با توجه به اینکه دیانابول در آن زمان در دوز‌های ۵ میلی گرمی عرضه میشد، این یعنی مصرف آنها در آن زمان ۱۵ میلی گرم بوده است. این همچنین بالاترین دوزی بوده است که پزشکان در آن زمان دیانابول را برای بدنسازان تجویز میکرده اند.
اما بدنسازان امروزی اغلب دوز خود را تا ۵۰-۱۰۰ میلی گرم در روز نیز افزایش میدهند. بنابراین اینطور گمان میشود که مصرف آنها تا ۷ برابر بیشتر از بدنسازان قدیمی می‌باشد.
به طور اجتناب ناپذیری مصرف بیشر هر نوع استروئیدی منجر به مشکلات سلامتی بیشتری خواهد شد، به همین دلیل است که بدنسازانی مثل آرنولد همچنان در ۷۳ سالگی زنده هستند و وضعیت سلامتی آنها نیز نسبتا خوب است، اما در مقابل می‌توان دید که مرگ و میر در میان بدنسازان مدرن (IFBB) در سنین پایین تر بیشتر می‌باشد.
تحقیقات همچنین نشان میدهند هنگامی که به موش‌ها استروئید تزریق شد، طول عمر آنها کاهش یافت. آنها همچنین دریافتند که دوز‌های بالاتر میتواند منجر به کمتر شدن طول عمر شود.
فلسفه تمرینی متفاوت
در دوره طلایی، بدنسازان بیشتر غریزی تمرین میکردند. برای مثال، تمرین برخی از بدنسازان میتوانست تا چندین ساعت به طول بینجامد. امروزه انجام این کار تمرین بیش از حد تلقی شده و کاملا از آن اجتناب میشود، اگرچه این سبک تمرینی نیز کارایی خود را به اثبات رسانده است.
این متدی بود که آرنولد برای بهبود عضلات عقب افتاده خود نظیر عضلات ساق پا استفاده میکرد.
همچنین معروف است که تام پلاتز تا ۴ ساعت نیز اسکات انجام میداد، که نتیجه آن ساختن فوق‌العاده‌ترین پاهای تاریخ بدنسازی می‌باشد.
در آن زمان تحقیقات کمتری روی بدن انسان صورت گرفته بود، بنابراین بدنسازان خود میبایست موش آزمایشگاهی میشدند و تجربه میکردند که چه چیزی جواب میدهد و چه چیزی نه. این ذهنیت تمرینی تقریبا امروزه از بین رفته است، به طوری که مردم در حال حاضر از تمریناتی استفاده میکنند که توسط تحقیقات علمی پشتیبانی شده باشد یا فردی برجسته توضیحات علمی قابل قبولی را در مورد یک سبک تمرینی ارائه داده باشد.
تمرینات قدیمی
در زمان دوران طلایی بدنسازی باشگاه‌های بدنسازی بسیار کوچک تر بودند، بنابراین آنها هالتر و دمبل بیشتر و دستگاه‌های کمتری داشتند. همین امر ندانسته به سود آنها شد، زیرا آنها را مجبور میکرد که پایبند به انجام حرکات با وزنه‌های آزاد باشند، که اثبات شده در زمینه عضله سازی و افزایش قدرت کارامدتر از دستگاه‌ها هستند.
در آن زمان انجام حرکاتی نظیر ددلیفت، پرس سینه، زیربغل هالتر خم، اسکات و پرس سرشانه رایج بود.
حرکات تک مفصلی نیز برای رشد بیشتر عضلات به کار گرفته میشد. بدنسازان آن زمان نیز از همین دامنه تکرارهایی که بدنسازان امروزی استفاده میکنند استفاده میکردند، اما شدت تمرین آنها بالاتر بوده است. آرنولد گفته بود که قبل از شرکت در مستند (Pumping Iron) حال بدی داشته است، که این امر نشان میدهد که تمرینات آنها چقدر سخت بوده است.
عکس‌های بیشتر از دوره طلایی :
فرانکو کلومبو و آرنولد اگرچه رقیب بودند، اما بهترین دوستان هم نیز بودند. کلومبو شاید تفکیک بهتری داشت، اما در مجموع عنوان ساندو را به آرنولد واگذار کرد، زیرا بلوط اتریشی دارای حجم بیشتری بود.
مایک منتزر یکی از معدود بدنسازانی می‌باشد که امتیاز کامل ۳۰۰ را در مسابقات مستر المپیا کسب کرد. او طرفدار پر و پا قرص تمرینات سنگین بود، لیفت وزنه‌های سنگین در بازه زمانی کوتاه، که بعدا دورین یتس نیز همین روش را اتخاذ کرد.
این حجیم ترین ورژن آرنولد شوارتزنگر در مستر المپیا ۱۹۷۴ می‌باشد، جایی که او بدنی حجیم با تفکیکی عالی را به نمایش همگان گذاشت.
در این تصویر سرجیو الیوا را میبینیم که در حال نمایش یکی از فوق‌العاده‌ترین بازو‌های تاریخ بدنسازی می‌باشد. تنها مردی که توانست آرنولد را در مستر المپیا شکست دهد.
در این تصویر آرنولد در کنار لو فریگنو کوچک به نظر می‌رسد.
فرانسیس بنفاتو، دارای یکی از زیباترین بدن‌ها در طول تاریخ بدنسازی. او کمی دیر در دهه ۸۰ ظاهر شد، اما توانست فیزیک بدنی کلاسیک خود را در آن زمان حفظ کند، یعنی زمانی که بدنهایی با شکم برامده در حال بیشتر شدن بودند.
فرانکو کلومبو در حال گچ زدن به دست‌هایش قبل از انجام ددلیفت. فرانکو با قد ۱۶۵ سانتیمتر و تنها ۸۵ کیلو وزن، یکی از قویترین بدنسازان بود.
سرژ نوبرت با لقب پلنگ سیاه! او یکی از تفکیک شده ترین و زیباترین بدن های دهه ۷۰ میلادی در دوران طلایی بدنسازی را داشت.
