پریموبولان

همه چیز در مورد پریموبولان (متنولون)

پریموبولان نام تجاری استروئید آنابولیک متنولون می‌باشد. این استروئید هم در فرم تزریقی بر پایه روغن و هم در فرم خوراکی وجود دارد. پریموبولان قابل تزریق با عنوان متنولون انانتات نیز شناخته میشود و همچنین به فرم خوراکی آن متنولون استات نیز می‌گویند. این استروئید به دلیل ماهیت بسیار ضعیف آن چه از لحاظ آنابولیک و چه از لحاظ آندروژنیک بسیار شناخته شده است. پریموبولان را اغلب با آناوار مقایسه میکنند، یک استروئید آنابولیک مشابه، اما تفاوت‌های بین این دو بسیار زیاد است. آناوار دارای قدرت آنابولیکی به مراتب بیشتری از پریموبولان می‌باشد.

پریموبولان در واقع یک استروئید آنابولیک بسیار ضعیف می‌باشد، حتی ضعیف تر از تستوسترون. قدرت آنابولیک این استروئید ۸۸ می‌باشد، در حالی‌ که قدرت آنابولیک تستوسترون ۱۰۰ است، این موضوع نشان میدهد که پریموبولان از لحاظ ظرفیت آنابولیکی بسیار ضعیف می‌باشد. همین موضوع در مورد قدرت آندروژنیک آن نیز صدق می‌کند، به طوری که پریموبولان دارای قدرت آندروژنیک ۴۴-۵۷ می‌باشد در حالی‌ که تستوسترون دارای قدرت آندروژنیک ۱۰۰ است.

در واقع این قدرت کمتر آندروژنیک پریموبولان بسیار خوشایند است، اما قدرت کم آنابولیکی آن باعث شده است تا جایگزینی آن با آناوار برای بسیاری از افراد گزینه جالبی‌ محسوب نشود. در عوض از پریموبولان در وهله اول در دوره‌های کات استفاده میشود، جایی که هدف به جای عضله سازی جدید، حفظ عضلات به دست آمده می‌باشد. در همین راستا، از این استروئید تقریبا هیچ موقع در دوره‌های حجم استفاده نمی‌شود که دلیل آن قدرت پایین آنابولیکی آن است.

خواص و جزئیات مربوط به پریموبولان ابتدا در سال ۱۹۶۰ منتشر شد. در ابتدا کمپانی اسکویب فرم قابل تزریق پریموبولان (متنولون انانتات) را در سال ۱۹۶۲ روانه بازار کرد و سپس فرم خوراکی آن (متنولون استات) هم در همان سال روانه بازار آمریکا شد. در آن زمان این استروئید تحت نام تجاری نیبال دیپات (فرم تزریقی) و نیبال عرضه شد که فرم خوراکی آن در قرص‌های ۲۰ میلی‌ گرمی‌ به فروش میرسید. کمی‌ بعد از آن، حق ساخت این ترکیب به آلمان غربی و به کمپانی شرینگ واگذار شد.

پس از فروش حق تولید به این کمپانی، نیبال از بازار آمریکا حذف شد و کمپانی شرینگ این استروئید را تحت نام تجاری پریموبولان در بازار آمریکا به فروش رساند. سپس پریموبولان تبدیل به اصلی‌‌ ترین استروئید تولیدی کمپانی شرینگ شد. در آن زمان این کمپانی پریموبولان را یک داروی بین المللی انحصاری معرفی‌ میکرد که هرگز به بازار آمریکا بر نمی گردد. نکته جالب این است که پس از خریداری حق تولید این استروئید توسط شرینگ و عدم فروش آن در آمریکا، اما همچنان این استروئید مورد تایید سازمان غذا و داروی ایالات متحده می‌باشد. این امر پزشکان را قادر ساخته است تا در شرایط خاصی‌ بتوانند این استروئید را وارد کنند.

در زمینه پزشکی‌، از متنولون برای درمان افرادی استفاده میشود که دچار شرایطی هستند که در آن فرد دچار تجزیه عضلانی و کاهش شدید وزن شده است. دیگر موارد استفاده : تقویت کننده سیستم ایمنی افرادی که با عفونت مقابله میکنند، جلوگیری از تحلیل عضلانی، داروی کمکی‌ به منظور مقابله با اثر بلند مدت درمان با کورتیکواستروئیدها و همچنین درمان پوکی استخوان و سارکوپنیا (تجزیه عضلانی مرتبط با افزایش سن).

پریموبولان همانند آناوار از لحاظ بروز عوارض جانبی منفی‌ آن قدری ضعیف است که از آن برای کودکان و همچنین نوزادانی‌ که نیاز به افزایش وزن دارند استفاده میشود. به همین دلیل است که این استروئید آنابولیک در میان ورزشکاران و بدنسازان بسیار محبوب می‌باشد، زیرا ترکیبی است که به دلیل قدرت آندروژنیک بسیار کم آن دارای عوارض جانبی بسیار اندک یا بدون عارضه جانبی می‌باشد.

همانند اکثر استروئیدهای آنابولیک دیگر در دهه ۹۰ میلادی، پریموبولان نیز بالاخره از بازار فروش حذف شد و کمپانی شرینگ به دلیل افزایش هیجانات پیرامون استروئیدهای آنابولیک و جبهه گیری علیه آنها در رسانه‌های جمعی‌ مجبور به توقف تولید این استروئید شد. در نتیجه، پریموبولان دارویی تولید شده توسط شرینگ امروزه تنها در چند کشور معدود در جهان فروخته میشود، نظیر اسپانیا، ترکیه، ژاپن، پاراگوئه و اکوادور.

نوع خوراکی این استروئید یعنی‌ متنولون استات نیز از بسیاری از بازار‌های جهانی‌ حذف شد و تولید آن متوقف شده است. اما، پریموبولان خوراکی دارویی را می‌توان در کشورهایی نظیر ژاپن و آفریقای جنوبی یافت. در کل، یافتن پریموبولان خوراکی با درجه دارویی حتی سخت تر از یافتن نوع قابل تزریق آن می‌باشد و حتی مقادیر اندک این استروئید در قرص‌های ۵ تا ۲۵ میلی‌ گرمی‌ تولید شده توسط شرینگ را به ندرت می‌توان در بازار یافت.

ویژگی‌های شیمیایی پریموبولان

پریموبولان مشتق شده از دی هیدرو تستوسترون (DHT) می‌باشد، که همین امر آن را در خانواده مشتقات و آنالوگ‌های (DHT) قرار میدهد. پریموبولان فرم اصلاح شده (DHT) می‌باشد، به طوری که دارای یک پیوند دو گانه بین اتم کربن ۱ و ۲ در ساختار دی هیدرو تستوسترون می‌باشد. این تغییر باعث کمک به ثبات گروه (3-keto) میشود که این امر میتواند قدرت آنابولیک هورمون را افزایش دهد. همچنین یک گروه (1-methyl) نیز به این هورمون افزوده شده است، که این امر هورمون را در برابر تجزیه کبدی مقاوم می‌کند.

نوع خوراکی پریموبولان دارای استر استات در ساختار خود می‌باشد که متصل به گروه (17-beta-hydroxyl) در ساختار شیمیایی است. این امر باعث شده است تا این استروئید در برابر اکسیداسیون و تجزیه کبدی از طریق مصرف خوراکی مقاوم شود. نوع خوراکی پریموبولان چه دارای استر استات و چه بدون استر، ثابت شده است که جذب بالایی در بدن دارد و هر دو فرم کارامد هستند.

نوع تزریقی پریموبولان (متنولون انانتات) تنها متنولون می‌باشد که استر انانتات به ساختار شیمیایی آن متصل شده است. به طور دقیق تر، انانتات همان انانتوییک اسید یا کربوکسیلیک اسید می‌باشد، اما هنگامی که به متنولون متصل شود در شیمی‌ به آن با عنوان پیوند استری یاد میشود. انانتوییک اسید با گروه (17-beta hydroxyl) در ساختار متنولون پیوند شیمیایی برقرار کرده است. افزودن این استر باعث شده است تا آزاد سازی این هورمون در بدن طولانی تر شود.

دلیل بهبود نیمه عمر و سرعت آزاد سازی این هورمون این است که به محض آزاد سازی متنولون انانتات در جریان خون، آنزیم‌ها تلاش میکنند تا پیوند بین استر و هورمون را بشکنند که مدت زمان انجام این کار متغیر می‌باشد. نتیجه پایانی این کار این است استر از هورمون توسط آنزیم‌ها جدا شده و درنتیجه فرم خالص متنولون میتواند آزادانه در بدن کار خود را انجام دهد. فرایند جداسازی استر از هورمون توسط آنزیم‌ها چیزی است که مسول آزاد سازی کندتر هورمون در بدن است. هنگامی که استر انانتات به متنولون متصل و تشکیل متنولون انانتات را دهند، نیمه عمر پریموبولان به ۱۰ روز افزایش پیدا می‌کند که در این حالت آزاد سازی و فعالیت هورمون در بدن کندتر میشود.

خواص پریموبولان

از آنجایی که پریموبولان مشتق شده از (DHT) می‌باشد، پس بسیاری از خواص آن مشابه هورمون والد خود می‌باشد. برای مثال این استروئید در هیچ دوزی توسط آنزیم آروماتاز به استروژن تبدیل نمی‌شود. بنابراین، هر فردی که می‌خواهد از این استروئید استفاده کند نباید تجربه عوارض جانبی مرتبط با افزایش سطح استروژن را تجربه کند. این یعنی‌ احتمالا بروز عوارض پیش رو به شکل بالقوه باید به صفر برسد : احتباس آب و نفخ، افزایش فشار خون (در نتیجه احتباس آب)، افزایش چربی‌ بدن و بزرگی‌ نامتعارف بافت سینه. بدون آن فیزیک بدنی نرم و پفی حاصل از مصرف استروئیدهای تبدیل شونده به استروژن، پریموبولان توسط ورزشکاران و بدنسازان به عنوان یک ترکیب بسیار مفید در دوره‌های قبل از مسابقه و چربی‌ سوزی در نظر گرفته میشود.

متاسفانه به دلیل قدرت آنابولیکی ضعیف، این استروئید از لحاظ قدرت حتی ضعیف تر از تستوسترون می‌باشد و بدنسازان و ورزشکاران از آن در دوره‌های حجم خود یا افزایش قدرت استفاده نمیکنند. پریموبولان همچنین به خوبی‌ میتواند به صورت ترکیبی‌ با دیگر استروئیدها مصرف شود، چه در دوره‌های کات و چه در دوره‌های حجم. استفاده تکی‌ از پریموبولان توسط بسیاری از افراد تقریبا بی‌ فایده در نظر گرفته میشود و در همین راستا، بسیاری از مصرف کنندگان استروئیدهای آنابولیک مدعی این هستند که پریموبولان تنها در دوز‌های بالا مفید می‌باشد که با توجه به قیمت بالای این استروئید انجام این کار زیاد کاربردی به نظر نمیرسد. در مورد دوز‌های این استروئید در ادامه مقاله اطلاعات بیشتری ذکر خواهد شد.

عوارض جانبی پریموبولان

اولین چیزی که باید آن را درک کنید این است که پریموبولان مشتق شده از (DHT) می‌باشد، به این معنی‌ که فرم اصلاح شده (DHT) می‌باشد. همچنین، این استروئید دارای بسیاری از ویژگی‌ها و خواص (DHT) نیز می‌باشد که از جمله آن می‌توان به عدم تبدیل به استروژن با هر دوزی اشاره کرد. این امر برای افرادی که نگران عوارض جانبی استروژنی هستند خبر بسیار خوبی‌ است.

اگرچه فرم خوراکی پریموبولان در جایگاه (C-17 Alpha) خود آلکیل دار (متیلاسیون) شده است، که این امر میتواند تا حدودی باعث ایجاد سمیت کبد شود، اما پریموبولان هیچگاه نشانه ای از ایجاد سمیت کبد در بدن از خود نشان نداده است. اگرچه پریموبولان خوراکی هیچ اثر منفی‌ قابل اندازه گیری ای روی کبد نداشته است، اما همچنان میتواند مقدار اندکی‌ باعث سمیت کبد شود که باید این موضوع را درک کنید، مخصوصا اگر می‌خواهید از دوره‌های طولانی مدت و یا دوز‌های بالا استفاده کنید. دوباره باید ذکر شود که دوز‌های بالا یا دوره‌های بسیار طولانی از پریموبولان خوراکی همچنان ممکن است نگران کننده باشند.

علیرغم اینکه پریموبولان توسط ورزشکاران و بدنسازان به عنوان استروئیدی خفیف معرفی‌ میشود، اما همچنان میتواند باعث سرکوب تولید داخلی‌ تستوسترون و اختلال در عملکرد محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-بیضه شود. در حقیقت، تحقیقات نشان داده اند که حتی با دوز‌های بسیار کم (۳۰-۴۵ میلی‌ گرم روزانه)، افراد مورد آزمایش شاهد سرکوب ۱۵% تا ۶۵% از تولید طبیعی تستوسترون بدن خود بودند. از آنجایی که این دوز بسیار کمتر از آن چیزی است که برای افزایش عملکرد از آن استفاده میشود، بنابراین به شدت توصیه میشود که پس از قطع مصرف پریموبولان از یک دوره پاکسازی خوب استفاده کنید.

موارد استفاده و دوره‌های پریموبولان

دوره‌های پریموبولان اغلب در قالب چربی‌ سوزی و کات عضلانی می‌باشد. تقریبا هیچ موقع از آن به عنوان یک عامل افزایش حجم و رشد عضلات استفاده نمی‌شود و اکثر موارد استفاده از آن به عنوان دارو قبل از شروع مسابقات و یا عکس برداری می‌باشد. معمولا از پریموبولان همراه دیگر استروئیدهایی که دارای کیفیت، خواص و نیمه عمر مشابه هستند استفاده میشود. بسیاری از بدنسازان اغلب از پریموبولان همراه تستوسترون پروپیونات (یا تستوسترون انانتات) در ۸ هفته ابتدایی دوره به منظور کمک به حفظ عضلات در طول یک دوره با دریافت کالری کم استفاده میشود.

دیگر بدنسازان پریموبولان خوراکی را همراه با ترکیباتی نظیر تستوسترون پروپیونات و ترنبولون استات استفاده میکنند، زیرا تمام این ترکیبات به شکل سینرژیک میتوانند به خوبی‌ با هم کار کنند، مخصوصا زمانی‌ که نیمه عمر آنها نیز مد نظر باشد. برخی‌ ممکن است از پریموبولان (چه تزریقی و چه خوراکی) همراه فرمی از تستوسترون و وینسترول (استانوزولول) استفاده کنند، که در صورت استفاده از پریموبولان خوراکی معمولا از وینسترول تزریقی استفاده میشود. بسیار مهم است که به یاد داشته باشید که در یک دوره از دو استروئید خوراکی متفاوت استفاده نکنید.

پریموبولان خوراکی نباید بیش از ۸ هفته مصرف شود و فرم تزریقی آن میتواند در دوره ای به طول ۱۰-۱۲ هفته استفاده شود (یا حتی طولانی‌ تر، بسته به اهداف و علایق فرد).

دوز‌ها و نحوه مصرف پریموبولان

دوز‌ها و نحوه مصرف پریموبولان به شدت وابسته به فرمی است که می‌خواهید مصرف کنید، یعنی‌ خوراکی یا تزریقی. دوز دارویی پریموبولان برای دوز اول ۲۰۰ میلی‌ گرم می‌باشد و سپس هر هفته تا انتهای دوره درمان باید ۱۰۰ میلی‌ گرم هفتگی مصرف شود. شرایط درمانی ای که فرد در آن قرار دارد تعیین کننده این است که دوز کامل پریموبولان چقدر باید باشد. این دوز میتواند چیزی بین ۱۰۰ میلی‌ گرم هر یک یا دو هفته تا ۲۰۰ میلی‌ گرم هر ۲ تا ۳ هفته باشد. دوز دارویی پریموبولان خوراکی نیز چیزی بین ۱۰۰-۱۵۰ میلی‌ گرم روزانه به مدت ۶-۸ هفته با مصرف مداوم می‌باشد.

اما در زمینه مصرف این استروئید توسط بدنسازان، ورزشکاران و کسانی‌ که خواهان افزایش عملکرد خود هسند، دوز مبتدی پریموبولان تزریقی به شکل نرمال از حدود ۴۰۰ میلی‌ گرم در هفته شروع میشود. دوز سطح متوسط پریموبولان معمولا چیزی بین ۴۰۰ تا ۷۰۰ میلی‌ گرم در هفته می‌باشد که این دوز میبایست کافی‌ باشد و دوز حرفه ای نیز میتواند تا ۸۰۰-۱۰۰۰ میلی‌ گرم در هفته افزایش یابد. دوز ایمن و با کمترین عوارض جانبی برای زنان معمولا چیزی بین ۵۰-۱۰۰ میلی‌ گرم در هفته می‌باشد. نوع تزریقی پریموبولان نسبت به نوع خوراکی آن توسط بانوان بسیار کمتر استفاده میشود که در واقع فرم تزریقی ترجیحا بهتر می‌باشد.

دوز پریموبولان خوراکی برای مبتدی‌ها از ۵۰-۱۰۰ میلی‌ گرم در روز شروع میشود، برای افراد سطح متوسط این دوز ۱۰۰-۱۵۰ میلی‌ گرم در روز و برای افراد حرفه ای ۱۵۰-۲۰۰ میلی‌ گرم در روز می‌باشد. دوز پریموبولان خوراکی برای زنان معمولا توصیه میشود که چیزی بین ۵۰-۷۰ میلی‌ گرم در روز باشد، زیرا با این دوز احتمال بروز صفات مردانه در آنها به حداقل خواهد رسید.

پریموبولان خوراکی باید روزانه یک بار مصرف شود و نیازی به تقسیم دوز در طول روز نمیباشد، زیرا نیمه عمر آن حدود ۲-۳ روز است. اما پریموبولان تزریقی به دلیل داشتن استر انانتات دارای نیمه عمر ۷-۱۰ روز است و باید ۲ بار در هفته مصرف شود، به طوری که هر دو دوز میبایست یکسان تقسیم شوند تا سطح این هورمون در پلاسمای خون ثابت حفظ شود.

اطلاعات پریموبولان :

پریموبولان (متنولون)

نام شیمیایی   17beta-Hydroxy-1-methyl-5alpha-androst-1-en-3-one, 1-methyl-1(5-alpha)-androsten-3-one-17b-ol

وزن مولکولی   414.621 g/mol

فرمول   C27H42O3

تولید کننده اصلی‌ : Squibb

نیمه عمر : ۱۰ روز (انانتات)، ۲-۳ روز (خوراکی)

زمان تشخیص در بدن : ۴-۵ هفته

قدرت آنابولیک : ۸۸

قدرت آندروژنیک : ۴۴-۵۷