آیا مصرف مسکن‌ها باعث کاهش عضله سازی میشود؟
برای بسیاری از مردم، ایبوپروفن، ناپروکسن و استامینوفن یک موهبت محسوب میشوند. هنگامی که آنها دردی اندک احساس کنند، چند قرص را بالا انداخته و به سرعت همه چیز حل میشود.
آیا از درد آرنج در پرس سینه رنج می‌برید؟ مشکلی نیست.
آیا هنگام اسکات درد زانو دارید؟ چیزی نیست که چند قرص نتواند آن را حل کند.
آیا هنگام انجام پرس سرشانه اذیت میشوید؟ از امروز به بعد دیگر خبری از درد نیست.
آیا احساس درد عضلانی شدیدی دارید؟ دیگر جای نگرانی نیست.
کافی است چند قرص مسکن را مصرف کرده و خواهید دید در طول تمرین با تمام قدرت کار خواهید کرد. حتی برخی‌‌ها هستند که از این دارو‌های بدون نیاز به نسخه پزشک نیز روزانه مصرف میکنند، صرفا محض اطمینان برای جلوگیری از بروز درد‌های احتمالی! اگر تا کنون چیزی در مورد این دارو‌ها مطالعه کرده باشید ممکن است شنیده باشید که مصرف آنها میتواند در تداخل با فرایند عضله سازی باشد. برخی‌‌ها حتی تا آنجا پیش میروند که مصرف این دارو‌ها را به کل مضر میدانند و شما را منع میکنند. آنها می‌گویند که بهتر است در خانه بمانید و صبر کنید تا بدن خود را ترمیم و ریکاوری کند تا اینکه بخواهید از این قرص‌ها مصرف کرده و رشد خود را نابود کنید.
اما حق با چه کسی است؟ و شما چه کاری را باید انجام دهید؟ این چیزی است که شما در این مقاله در مورد آن خواهید آموخت. در پایان، شما خواهید دانست که مسکن‌ها چگونه روی عضله سازی شما تاثیر میگذارند، آیا مصرف آنها در تداخل با افزایش قدرت و عضله سازی می‌باشد یا خیر و چگونه باید بین مزایا و معایب آنها تعادل ایجاد کرد تا بتوانید بیشترین بهره را ببرید.پس بیائید شروع کنیم.
مسکن‌ها چه میباشند؟
مسکن‌ها گروهی از دارو‌ها هستند که یا برای کاهش درد یا از بین بردن کامل درد مورد استفاده قرار میگیرند. این دارو‌ها به شکل رایج اغلب در دو زیرگروه دسته بندی میشوند :
- دارو‌های ضد التهاب غیر استروییدی (NSAIDs)
- دارو‌های اوپیوید
هنگام بحث در مورد مسکن‌ها بسیار مهم است که بین این دو گروه تفاوت قائل شویم و در مورد آنها به شکل جداگانه بحث کنیم زیرا که هر کدام از آنها میتوانند عملکرد بیولوژیکی بسیار متفاوتی از هم داشته باشند.
برای تمام اهداف و مقاصد، دارو‌های (NSAIDs) به منظور کاهش تولید التهاب و مولکول‌های انتقال دهنده درد عمل میکنند در حالی که اوپیوید‌ها عموما از طریق بلاک گیرنده‌هایی که درد را حس میکنند عمل میکنند. در این مقاله ما عمدتا روی (NSAIDs) تمرکز داریم زیرا که هنگام بحث در مورد عضله سازی معمولا از این دست دارو‌ها استفاده میشود اما در مورد اوپیوید‌ها نیز اشاراتی خواهد شد. اکنون بیائید در مورد هر کدام با جزئیات صحبت کنیم.
دارو‌های ضد التهاب غیر استروییدی (NSAIDs)
(NSAIDs) گروهی از دارو‌ها هستند که در تمام بدن عمل میکنند و باعث کاهش درد، تب و تورم میشوند. آنها از طریق کاهش تولید مولکول‌های بیواکتیو دخیل در فرایند التهاب عمل میکنند که نام این مولکول‌ها عبارتند است از : ایکوزانویید‌ها و پروستاگلاندین ها. این مولکول‌های بیواکتیو در انتقال درد و تب دخیل هستند و همچنین سلول‌های ایمنی در کل بدن را به کار میگیرند.
(NSAIDs) عمدتا از طریق بلاک کردن این سیگنال‌ها عمل میکنند.به منظور بلاک کردن این سیگنال ها، تقریبا تمام دارو‌های (NSAIDs) از طریق مهار سیکلواکیسژناز (COX) عمل میکنند که یک آنزیم کلیدی در تولید ایکوزانویید‌ها و پروستاگلاندین‌ها هستند. دو ایزوفرم از آنزیم (COX) به نام‌های (COX-1) و (COX-2) وجود دارند. دارو‌های (NSAIDs) معمولا یا مهار کننده انتخابی (COX-2) نظیر سلبرکس هستند و یا مهار کننده غیر انتخابی، به این معنی که این دارو‌ها میتوانند هم آنزیم (COX-1) و (COX-2) مورد هدف قرار دهند نظیر ایبوپروفن.
رایج ترین دارو‌های (NSAIDs) چگونه عمل میکنند
ناپروکسن یک (NSAIDs) می‌باشد و همچنین یک مهار کننده غیر انتخابی (COX) نیز می‌باشد. ماندگاری ناپروکسن در کل بیشتر می‌باشد و یک دوز آن میتواند تا ۸-۱۲ ساعت پایدار باشد. ایبوپروفن نیز همامند ناپروکسن می‌باشد از این جهت که آن هم یک (NSAIDs) و یک مهار کننده غیر انتخابی (COX) می‌باشد. مدت زمان عمل ایبوپرفن معمولا کوتاه است به طوری که یک دوز نرمال آن ۴-۶ ساعت در بدن دوام دارد.
استیلسالیسیلیک اسید (نام تجاری آسپیرین) یک (NSAID) می‌باشد که به شکل برگشت ناپذیری باعث مهار (COX-1) و همچنین اصلاح فعالیت‌های آنزیمی (COX-2) میشود. علاوه بر نقش آن در مهار (COX)، برخی شواهد وجود دارد که نشان میدهد این دارو میتواند باعث اصلاح فعالیت‌های میتوکوندری و عملکرد آن شود.
استامینوفن یک (NSAID) نمیباشد زیرا که از طریق مهار آنزیم‌های (COX) عمل نمیکند. به همین دلیل است که از آن برای کاهش تب استفاده میشود و همچنین یک داروی ضد التهاب نیز نمیباشد.
مسکن‌های اوپیوید
بر خلاف دارو‌های (NSAID) که در جهت کاهش تولید التهاب و مولکول‌های القا کننده درد عمل میکنند، اوپیوید‌ها در سیستم عصبی مرکزی از طریق بلاک گیرنده‌های درد عمل میکنند. در بازار دارو انواع بسیار زیادی از مسکن‌های اوپیوید وجود دارد که درجه کارایی آنها نیز بسیار متفاوت است، اما به هر حال نحوه عملکرد آنها به هم بسیار شبیه است زیرا که آنها گیرنده‌های اوپیوید در مغز را هدف قرار میدهند. برخی از رایج ترین آنها عبارتند از :
- کدیین
- فنتانیل
- هیدروکودون
- هیدروکودون/ استامینوفن (لرست، لرتب، نورکو، ویکودین)
- هیدرومورفون
- مپریدین (دمرول)
- متادون
- مورفین
- اکسیکودون (اکسیکونتین، اکسایدو)
- اکسیکودون و استامینوفن (پرکوست، رکسیست)
- اکسیکودون و نالوگزون
اساسا این دارو‌ها از طریق بلاک کردن سیگنال‌های درد در سیستم عصبی مرکزی عمل میکنند. این دارو‌ها در جهت کاهش سیگنال‌های درد کمکی نمیکنند و عمدتا مستقل از کنترل التهابات عمل میکنند و تنها کار آنها از بین بردن حس و درک درد می‌باشد. تا به امروز، هیچ رابطه واقعی شناخته شده بین اوپیوید‌ها و رشد عضلات وجود ندارد. اگرچه اکثر تحقیقات و عملکرد‌های شناخته شده از اوپیوید‌ها متمرکز بر اثر آنها روی سیستم عصبی مرکزی می‌باشد، اما گیرنده‌های اوپیوید در کلیه نیز یافت میشوند و نشان داده است که میتواند روی جذب آب و سدیم و انقباض عروق اثر بگذارد که نتیجه آن کاهش عملکرد کلیه‌ها می‌باشد. برای مابقی مقاله، بیشتر تمرکز ما روی (NSAIDs) خواهد بود.
چرا بدن سازان از مسکن‌ها استفاده میکنند؟
شما یا شخصی که می‌شناسید احتمالا تا کنون برای کمک در انجام تمرینات از مسکن‌ها استفاده کرده اید. دو دلیل اصلی برای استفاده ورزشکاران از مسکن‌ها وجود دارد :
تمرین کردن در محدوده درد
بسیاری از ورزشکاران و همچنین بدن سازان به این دلیل از (NSAIDs) استفاده میکنند تا بتوانند بر آسیب دیدگی‌ها غلبه کرده و تمرینات پر فشار در آستانه درد را انجام دهند. در این حالت ممکن است این افراد دچار درد عضلانی و مفصلی شوند. در حقیقت (NSAIDs) و اوپیوید‌ها نشان داده‌اند که میتوانند در کاهش درد‌های کمر موثر باشند. بسیاری از ورزشکاران به منظور کاهش ناراحتی‌‌های خود در تمرینات به دلیل درد‌ها از (NSAIDs) استفاده میکنند.
اما به هر ترتیب، چندین دهه است که دانشمندان فهمیده اند که در تقابل با آسیب دیدگی، اگرچه دارو‌های (NSAIDs) میتوانند مزایای زیادی داشته باشند اما استفاده از آنها برای انجام تمرینات حین آسیب دیدگی میتواند بیشتر مضر باشد تا مفید. زیرا این دارو‌ها در واقع باعث ترمیم سریعتر آسیب دیدگی نمیشوند بلکه تنها باعث میشوند شما احساس بهتری داشته باشید که همین امر شما را قادر میسازد به سختی تمرین کنید و در همین حال آسیب دیدگی شما نیز وخیم تر خواهد شد.
هنگامی که بحث مصرف اوپیوید‌ها باشد اثرات آن به مراتب بدتر است. در اغلب اوقات از اوپیوید‌ها به منظور مقابله با آسیب دیدگی‌های حاد یا شرایط بسیار دردناک استفاده میکنند. شواهد نقلی بسیار زیادی از ورزشکاران به ویژه ورزشکاران قدرتی وجود دارد که بیان داشته اند آنها در طول دوران ورزش خود و بعد از آن برای غلبه بر درد وابستگی شدیدی به اوپیوید‌ها داشته اند. در یک تحقیق که روی ورزشکاران فوتبال آمریکایی انجام شد نشان داده شده است که ۵۲% آنها در طول دوران ورزش خود از اوپیوید‌ها استفاده کرده‌اند که ۷۱% این افراد گزارش شده است که از این دارو‌ها سو استفاده میکرده اند. به علاوه بعد از اتمام دوره ورزشی، مصرف اوپیوید‌ها در آنها ۳ برابر بیشتر از مردم عادی بوده است.
کاهش خستگی و درد عضلانی
بحثی وجود دارد که بیان میدارد شما میبایست از (NSAIDs) قبل از تمرین خود استفاده کنید تا بتوانید از ایجاد التهاب جلوگیری کنید و بتوانید تمرین طولانی تر و سخت تری را انجام دهید. برخی نیز از دارو‌های (NSAIDs) بعد از تمرین استفاده میکنند تا از درد عضلانی بعد از تمرین بکاهند، بنابراین در این حالت آنها زودتر میتوانند تمرین کنند و حجم تمرینی خود را بیشتر افزایش دهند. البته هیچ شواهدی برای اثبات این ادعا وجود ندارد و همانطور که در ادامه خواهید دید، عوارض جانبی منفی این کار روی عضلات نشان میدهد که انجام آن یک استراتژی ضعیف می‌باشد.
چگونه دارو‌های (NSAIDs) روی عضله سازی اثر میگذارند؟
به منظور درک عمل (NSAIDs) روی عضله سازی، ابتدا میبایست در گام اول ببینیم که چگونه التاهابت روی عضله سازی اثر گذار هستند. اول از همه باید گفت که التهابات واکنش سیستم عصبی بدن به یک محرک می‌باشد. این محرک میتواند یک زخم، عفونت یا حتی یک محرک داخلی نظیر مقادیر اندکی آسیب عضلانی حاصل از ورزش باشد. نقش التهابات در رشد عضلات نیز در نوع خود جالب است. اگر میزان التهابات بیش از اندازه باشد ماهیچه ها تجزیه خواهند شد و اگر به اندازه کافی التهاب وجود نداشته باشد عضلات به درستی نمیتوانند رشد کنند.
در طول فرایند ترمیم بافت‌های عضلانی، مولکول‌های التهاب زا و همچنین خود فرایند التهاب در ترمیم عضلات نقش دارند. در حقیقت برخی از آزمایش‌ها نشان داده‌اند که چگونه سلول‌های ماهواره ای موجود در عضلات ممکن است از فرایند ایجاد التهاب در بهبود عضله سازی استفاده کنند. به علاوه التهابات نشان داده‌اند که در بلند مدت برای تطابق پذیری عضلات به منظور حفظ عملکرد صحیح و ریکاوری از آسیب دیدگی‌ها بسیار ضروری و حیاتی میباشند.
این عقیده وجود دارد که مصرف (NSAIDs) ممکن است از طریق تداخل با فرایند ایجاد التهاب باعث اختلال در ترمیم بافت‌های عضلانی و کاهش عضله سازی شود. اما اگرچه سطح اندکی از التهابات محلی و همچنین خود فرایند التهاب برای رشد عضلات ضروری می‌باشد اما سطوح بالاتر و پایدار التهابات سیستماتیک اینطور به نظر می‌رسد که نقش مهمی در تجزیه عضلات ایفا می‌کند.
چگونه دارو‌های (NSAIDs) باعث کاهش عضله سازی میشوند
سطوح بالای گردش التهابات در بدن محیطی را برای تجزیه عضلات فراهم میاورد. از این دیدگاه دارو‌های (NSAIDs) ممکن است برای کمک به عضله سازی مفید نیز باشند. اما به هر حال هنگام مصرف، اثر دارو‌های (NSAIDs) تنها محدود به گردش التهابات نمی‌شود و بلکه اثر آنها مستقیما روی بافت‌های عضلانی نیز خواهد بود. در اینجاست که دارو‌های (NSAIDs) با رشد عضلات در تداخل خواهند بود. همانطور که قبلا نیز بیان شد دارو‌های (NSAIDs) از طریق مهار آنزیم (COX) و کاهش توان بدن در تولید ایکوزانویید‌ها و پروستوگلاندین‌ها عمل می‌کند. پروستاگلاندین‌ها میتوانند حاوی پیام رسان‌های شبه هورمونی باشند که در عضله سازی دخیل هستند.
علاوه بر آن دارو‌های (NSAIDs) میتوانند باعث کاهش تولید میوکین‌ها (مولکول‌های پیام رسان ماهیچه ها) نظیر (interleukin-6) شوند که این مورد نیز همچنین در عضله سازی نقش دارد. همچنین در تحقیقات ذکر شده است که دارو‌های (NSAIDs) میتوانند به شکل قابل توجهی باعث کاهش سطح سنتز پروتئین در عضلات حاصل از انجام ورزش شوند. مکانیزم‌ها و انجام تحقیقات روی حیوانات یک چیز است، اما نحوه عملکرد این موارد در دنیای واقعی یک داستان دیگر است. اما آیا مصرف (NSAIDs) واقعا میتواند از عضله سازی حداکثری در انسان‌ها جلوگیری کند؟ باید گفت که در واقع این امکان وجود دارد.
مصرف (NSAIDs) چه میزان رشد عضلات را کاهش میدهد؟
در یک تحقیق که روی مردان و زنان جوان، سالم و فعال که به شکل منظم تمرینات استقامتی را انجام نمیدادند، مصرف ۱۲۰۰ میلی گرم ایبوپروفن در روز باعث کاهش عضله سازی به میزان تقریبا ۵۰% شد (افرادی که از (NSAIDs) استفاده نکرده بودند میزان رشد آنها ۷.۳% و گروهی که از این دارو استفاده کرده بودند میزان رشد آنها ۳.۷% تعیین شد). به شکل جالبی گروهی که از دارو‌های (NSAIDs) استفاده نکرده بودند به آنها آسپیرین بدون مهار کننده (COX) داده شد و مشخص شد که بسیاری از این اثرات مستقیما مرتبط با مهار آنزیم (COX) می‌باشد.
از طرف دیگر در یک تحقیق دیگر که روی مردان و زنان جوان و فعال مصرف ۴۰۰ میلی گرم ایبوپروفن در روز (یک سوم دوز تحقیق قبل) باعث اختلال در عضله سازی هیچ کدام از گروه‌ها نشد و میزان رشد همگی آنها ۷% تا ۸% تعیین شد. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که مصرف دوز‌های بالا، به شکل مستمر و در دراز مدت از دارو‌های (NSAIDs) احتمالا میتواند باعث اختلال در رشد حداکثری عضلات شود. اما از طرف دیگر دوز‌های پایین، به شکل متناوب و در دوره‌های کوتاه یا حتی دوز‌های مستمر پایین ممکن است تاثیری مناسب روی عضله سازی نیز داشته باشد. اما به هر حال موارد زیادی در این مورد است که باید کشف شوند.
آیا شما باید از مسکن‌ها استفاده کنید؟
بنابراین در آخر آیا مصرف مسکن‌ها ایراد دارد یا نه؟ به نظرم بهترین راه برای یافتن پاسخ این سوال این است که از خودتان بپرسید انگیزه تان برای مصرف آنها چه می‌باشد.
چرا میخواهید از مسکن‌ها استفاده کنید؟
آیا تنها میخواهید از ایجاد ناراحتی و درد بعد از تمرین راحت شوید؟
آیا دچار درد‌های شدید هستید؟
آیا در حال حاضر مریض هستید و از التهابات بیش از اندازه رنج می‌برید؟
آیا از مسکن‌ها تنها به این دلیل میخواهید استفاده کنید که علیرغم آسیب دیدگی به تمرینات خود ادامه دهید و استراحت نکنید؟
پاسخ هر کدام از این سوالات مشخص می‌کند که آیا شما باید از مسکن‌ها استفاده کنید یا خیر. اگر تنها به دلیل دوری از درد‌های حاصل از تمرین میخواهید از آنها استفاده کنید پس باید گفت که نباید در اکثر موارد این کار را انجام داد. اما اگر برای مصرف آنها یک دلیل پزشکی وجود دارد پس باید مطابق گفته پزشک خود عمل کنید.
چه میزان و با چه فراوانی باید از مسکن‌ها استفاده کرد؟
دوز‌های بالاتر از (NSAIDs) نظیر ۱۲۰۰ میلی گرم در روز از ایبوپروفن نشان داده است که میتواند عضله سازی حاصل از انجام تمرینات قدرتی را کاهش دهد. اما دوز‌های پایین تر نظیر حدود ۴۰۰ میلی گرم در روز اینطور به نظر نمیرسد که تاثیر منفی چندانی روی عضله سازی داشته باشد.
آیا از (NSAIDs) استفاده می‌کنید یا مسکن‌های بر پایه اوپیوید؟
مصرف (NSAIDs) در دوز‌های بالا احتمالا میتوند در عضله سازی شما اختلال ایجاد کند. اطلاعات در مورد اثر اوپیوید‌ها روی عضله سازی اندک است بنابراین یک مقایسه مستقیم بین این دو نوع از مسکن‌ها و اثر آنها روی عضله سازی غیر ممکن است. اما به هر حال بر اساس منطق افرادی که از دوز‌های متوسط و بالای مسکن‌های اوپیوید استفاده میکنند احتمالا بعید است که بتوانند با بیشترین ظرفیت ممکن خود تمرین کنند. به علاوه بحث اعتیاد به آنها نیز در اینجا مطرح است که یک مشکل جداگانه و اساسی می‌باشد.
جمع بندی در مورد رابطه بین مصرف مسکن‌ها و رشد عضلات
بسیاری از مردم به منظور کاهش درد‌های بعد از تمرین و ادامه تمرینات علیرغم داشتن آسیب دیدگی و کاهش خستگی در طول انجام تمرینات از مسکن‌ها استفاده میکنند. هیچ شواهدی مبنی بر بهبود عملکرد حاصل از مصرف (NSAIDs) وجود ندارد اما مصرف آنها میتواند باعث انجام تمرینات هنگام آسیب دیدگی و درد‌های عضلانی شود. حتی این مورد نیز ممکن است چیز خوبی نباشد.
(NSAIDs) از طریق کاهش التهابات در سراسر بدن از جمله ماهیچه‌ها عمل میکنند. اگرچه افزایش سطح بیش از حد التهابات میتواند مضر باشد اما وجود آن یک بخش ضروری از فرایندی است که منجر به عضله سازی میشود. همچنین تحقیقات نیز نشان داده است که مصرف دوز‌های بالای (NSAIDs) میتواند به شکل قابل توجهی باعث کاهش رشد عضلات بعد از تمرینات شود. علاوه بر آن مصرف (NSAIDs) صرفا به دلیل انجام تمرینات حین آسیب دیدگی تنها باعث تشدید آسیب دیدگی شما خواهد شد.
بنابراین خلاصه کلام این است که اگر با مقداری از درد مواجه هستید که حس می‌کنید نیاز به مصرف مسکن‌ها دارید، بنابراین از کمترین دوز ممکن برای رهایی از درد استفاده کنید و نه بیشتر. همچنین سعی کنید دوره مصرف آنها کمترین زمان ممکن را شامل شود و به محض اینکه احساس بهتری پیدا کردید قطع مصرف کنید.
آیا پماد متیل سالیسیلات که گرم میکنه داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی محسوب میشه؟