عوارض ترنبولون

ترنبولون به عنوان یک استروئید آنابولیک “ خشن “ و خشن تر از دیگر استروئید‌های آناولیک دیگر به خوبی‌ شناخته شده است. در این مورد حقایق زیادی وجود دارد اما همچنین مطالب نادرست، اغراق و شایعات زیادی نیز در مورد این استروید وجود دارد که در این مقاله ما به شکل عمیق آنها را مورد بررسی قرار میدهیم. دهه‌ها پس از عرضه این استروید، ترنبولون را همچنان به عنوان ترکیبی‌ ترسناک و مرموز میشناسند.
در حقیقت بسیاری از افرادی که برای اولین بار در مورد ترنبولون میخوانند از آن ترس پیدا میکنند و برای این امر دلایل خوبی‌ هم وجود دارد. البته دلیل این موضوع عدم درک مناسب و کافی‌ از ماهیت ترنبولون و خواص و تاثیرات آن می‌باشد و این موضوع را بسیار می‌توان در جوامع مصرف کننده استروید دید. حقیقت این است که در واقع دیگر ترکیباتی نیز وجود دارند که واقعا مرموز تر از ترنبولون هستند، نظیر آنادرول. هنگامی که ترنبولون به خوبی‌ شناخته و درک شود، دیگر آن چنان هم ترکیب ترسناکی به نظر نمیرسد.
از آنجایی که به دلیل عوارض جانبی منحصر به فرد ترنبولون باید آنها را به شکل دقیق و عمیق پوشش داد، پس در این مقاله صرفا این عوارض جانبی مخصوص به ترنبولون را بیان خواهیم کرد.

عوارض جانبی مختص به ترنبولون

عوارض جانبی که در این قسمت برای شما شرح داده خواهد شد در واقع عوارض جانبی مختص به ترنبولون می‌باشد که تنها با مصرف این استروید رخ میدهند. در واقع این عوارض جانبی خاص ترنولون در هیچ استروید آنابولیک دیگری دیده نمی‌شود، و این یکی‌ از بسیار دلایلی است که به ترنبولون برچسب استروید آنابولیک “ خشن “ میزنند.
به یاد داشته باشید که اگرچه تمام افراد این عوارض جانبی خاص ترنبولون را تجربه نخواهند کرد، اما بسیاری تجربه آنها را در صورت مصرف این استروید خواهند داشت. عوارض جانبی با هر شدتی وابسته به واکنش بدن هر فرد به این ترکیب می‌باشد. فاکتور هایی نظیر ژنتیک شخصی‌ فرد، سبک زندگی‌، سن و جنسیت در این مورد تاثیر گذار هستند. برخی‌‌ها ممکن است عوارض جانبی خاصی‌ را تجربه کنند در حالی‌ که دیگران اینطور نیستند. این قانون در مورد عوارض جانبی تمام دارو‌ها و غذا‌ها صادق است.

افزایش تعریق
یک حقیقت کاملا شفاف در مورد ترنبولون قابلیت فوق‌العاده قوی این استروید در پارتیشن بندی مواد غذایی می‌باشد (به فرایندی گفته میشود که در آن بدن تصمیم می‌گیرد که چطور از انرژی دریافتی از طریق رژیم غذایی استفاده کند). این قابلیت در ترنبولون بیش از هر استروید آنابولیک دیگری قوی تر است. این توانایی پارتیشن بندی مواد غذایی در واقع تعیین کننده میزان تاثیر تمام استروید‌های آنابولیک می‌باشد، اما این قابلیت در برخی‌ استروید‌ها قویتر می‌باشد، که ترنبولون یکی‌ از آنها است.

نتیجه این امر افزایش سرعت متابولیسم فرد می‌باشد، البته نه به میزان بسیار شدید. اگرچه تعریق بیش از حد در هر زمانی‌ از روز توسط بسیاری از افراد ممکن است تجربه شود، اما زمانی‌ این امر ناخوشایند است که هنگامی که فرد در خواب است دچار این تعریق شود. البته این عارضه جانبی ترنبولون به هیچ وجه جدی یا خطر جانی ندارد، اما به هر حال بسیار اذیت کننده است. فرد در این شرایط باید آب کافی‌ مصرف کند، زیرا که تعریق بیش از حد ممکن است منجر به کم آبی‌ بدن فرد شود.

بی‌ خوابی/اختلال در خواب
این مورد نیز یکی‌ از عوارض جانبی ترنبولون می‌باشد که بسیار گزارش شده است. اگرچه تعداد گزارشات مربوط به بی‌ خوابی‌ در مورد دیگر استروید‌ها بسیار اندک و پراکنده بوده است، اما ترنبولون در این زمینه بسیار قوی تر از دیگر استروید‌های آنابولیک می‌باشد و در واقع گزارشات مربوط به بی‌ خوابی‌ حاصل از مصرف ترنبولون بسیار زیاد است.
منشا و دلیل بروز این عارضه جانبی ترنبولون نامشخص است اما اینطور فرضیه سازی شده است که ترنبولون احتمالا به سبک محرک‌ها روی چندین بخش از سیستم عصبی بدن کار می‌کند. نتیجه این امر اغلب عدم توانایی در به خواب رفتن، عدم احساس خستگی‌ یا بی‌ قراری مستمر در خواب شامل غلت خوردن‌های مکرر در طول شب، بیدار‌های شدن زیاد هر چند ساعت یک بار در شب می‌باشد. بسیاری از افراد مصرف کننده ترنبولون تجربه این بی‌ خوابی‌ ناراحت کننده را دارند و در نتیجه آنها به مصرف مکمل‌های کمک کننده به خواب و دارو‌های خواب آور‌ پناه میاورند (که هر دو بدون نسخه به فروش میرسند). توجه داشته باشید که تمام افراد تجربه این عارضه جانبی را ندارند، اما اکثریت آن را تجربه میکنند.

مشکل پروژسترون و پرولاکتین در بزرگی‌ نامتعارف سینه در مردان :
موضوع بزرگی‌ نامتعارف سینه و دلیل آن موضوعی پیچیده می‌باشد و در واقع فرایند رخ دادن این پدیده هنوز به طور ۱۰۰% درک نشده است. روشی‌ که استروژن و پروژسترون با هم در تعامل هستند روشی‌ بسیار پیچیده می‌باشد. در تئوری و در محیط درون کشتگاهی، پروژستین را به عنوان یک مهار کننده ترشح پرولاکتین در بدن در نظر میگیرند (مخصوصا در غده هیپوفیز در مغز).

اما شواهد قوی زیادی وجود دارد که نشان میدهد ترکیباتی نظیر ترنبولون و ناندرولون در واقع میتوانند از طریق غده هیپوفیز باعث افزایش سطح پرولاکتین شوند.
ترنبولون خود یک پروژستین می‌باشد و بنابراین روی گیرنده‌های پروژستین واقع در بافت سینه کار می‌کند. همچنین گیرنده‌های استروژن و پرولاکتین نیز در بافت سینه وجود دارند و عقیده بر این است که فعالیت گیرنده‌های استروژن میتواند حساسیت گیرنده‌های پروژسترون را تشدید کند (و بلعکس، پروژستین نیز میتواند باعث افزایش حساسیت گیرنده‌های استروژن شود). منظور در اینجا این است که پروژستین هایی نظیر ترنبولون، هنگامی که به گیرنده‌های پروژسترون موجود در بافت سینه متصل و آن را فعال کنند، میتواند باعث افزایش حساسیت گیرنده‌های استروژن به استروژن های در گردش شود و احتمال بروز پدیده بزرگی‌ نامتعارف بافت سینه در مردان را افزایش دهد.

نتیجه ایجاد محیطی‌ است که در آن حتی پایین‌ ترین سطح استروژن نیز میتواند باعث افزایش سایز سینه شود. ترکیب پیچیده استروژن، پروژسترون و پرولاکتین میتواند یک شبکه پیچیده را ایجاد کند که در آن بزرگی‌ بافت سینه تبدیل به یک مشکل شود. اثر پرولاکتین در بزرگی‌ بافت سینه حاصل از مصرف ترنبولون اغلب میتواند باعث تولید مایعاتی در نوک سینه شود که مخصوصا هنگام فشار خارج میشوند. افزایش سطح پرولاکتین در مردان همچنین میتواند منجر به اختلال در نعوظ و عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم شود.
چندین متد وجود دارد که افراد میتوانند این مشکل را درمان یا از بروز آن جلوگیری کنند :
فرد ممکن است نیازمند مصرف دارو‌های ضد پرولاکتین نظیر کابرگولین، پرامیپگزول یا بروموکریپتین باشد. این دارو‌ها روی گیرنده‌های آگونیست دوپامین کار میکنند که نتیجه آن کاهش یا حذف کامل پرولاکتین میبشد.
کنترل سطح استروژن از طریق مصرف یک مهار کننده آروماتاز همراه ترکیبات تبدیل شونده به استروژن نظیر تستوسترون
استفاده از ویتامین ب۶ به منظور کنترل سطح پرولاکتین، بر اساس تحقیقات دوز روزانه ۶۰۰ میلی‌ گرمی‌ میتواند کارامد باشد.
هر فردی باید این را درک کند که اگرچه کنترل سطح استروژن میتواند باعث کنترل سطح پرولاکتین آزاد شده از غده هیپوفیز شود، اما اینطور به نظر می‌رسد که این روش ممکن است برای همه افراد موثر واقع نشود. برخی‌ افراد در دوره مصرف ترنبولون، اگرچه سطح استروژن خود را پایین حفظ کرده بودند اما باز هم سطح پرولاکتین در بدن آنها روند افزایشی داشت. بنابراین، به تمام مصرف کنندگان ترنبولون شدیدا توصیه میشود که از دارو‌های ضد پرولاکتین نظیر پرامیپگزول یا کابرگولین استفاده کنند.

اختلال در نعوظ و میل جنسی‌
این مشکل نیز دوباره مرتبط با افزایش سطح پرولاکتین بر اثر تاثیر تحریکی ترنبولون روی غده هیپوفیز در تولید پرولاکتین می‌باشد. افزایش سطح پرولاکتین در مردان میتواند این عوارض جانبی را ایجاد کند : اختلال در نعوظ، کاهش میل جنسی‌ و عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم. نکته جالبی‌ که باید به یاد داشته باشید و در بالا نیز ذکر شد این است که در واقع خود پروژسترون به عنوان یک مهار کننده تولید پرولاکتین شناخته میشود و ترکیباتی نظیر ناندرولون و ترنبولون نیز از آنجایی که به عنوان پروژستین طبقه بندی میشوند پس میبایست باعث سرکوب تولید پرولاکتین شوند.
اما به هر حال این اتفاق روی نمیدهد، زیرا که ناندرولون و ترنبولون خود پروژسترون نیستند، بلکه آنها استروید‌های آنابولیکی هستند که به دلیل تغییرات شیمیایی ایجاد شده در آنها فعالیت‌های پروژسترونی از خود نشان میدهند و بسیار محتمل است که این چنین هورمون هایی فعالیت هایی را از خود نشان دهند که کاملا مخالف فعالیت‌های دیگر هورمون‌های مشابه یا هورمون والد خود باشند.
اینطور یافت شده است که ناندرولون و ترنبولون در واقع میتوانند باعث افزایش سطح پرولاکتین در بدن شوند. دوباره لازم به ذکر است که افراد در طول دوره ترنبولون همیشه باید از تستوسترون نیز استفاده کنند و یا حداقل از یک داروی ضد پرولاکتین برای کنترل عوارض جانبی حاصل از افزایش سطح آن استفاده کنند.

سرفه
این عارضه جانبی که از آن با نام مستعار (Tren-cough) یاد میشود شرایطی است که در آن فرد تجربه سرفه (از بسیار خفیف تا شدید) بلافاصله پس از تزریق ترنبولون را دارد. علت ایجاد این عارضه جانبی عمدتا به دلیل ضربه وارده به یک رگ یا مویرگ هنگام عبور سوزن سرنگ از بافت هنگام تزریق می‌باشد. اتفاقی‌ که اینجا روی میدهد به این شرح است، هنگامی تزریق یک ماده بر پایه روغن، مقدار کمی‌ از این روغن وارد مویرگ یا رگ پاره شده میشود و در نتیجه این روغن وارد جریان خون میشود. در نتیجه بدن در تلاش برای خروج این ماده بیگانه از جریان خون، این روغن را به سمت ریه‌ها هدایت کرده تا از طریق سرفه دفع شود.
در اینجاست که سرفه فرد شروع میشود، اما باید به صورت شفاف گفته شود که هر استروید آنابولیک تزریقی بر پایه روغنی که هنگام تزریق آن وارد جریان خون شود این اتفاق قطعا روی خواهد داد. اما هنوز غیر شفاف است که چرا خود ترنبولون نسبت به دیگر استروید‌های آنابولیک باعث ایجاد سرفه‌های شدید تری میشود. فرضیات زیادی مبنی بر توضیح چگونگی‌ این رویداد وجود دارد، اما صحت هیچ کدام از آنها ثابت نشده است.
این سرفه به ندرت خطر جانی در پی دارد اما بروز آن واقعا میتواند ترسناک باشد، مخصوصا برای افرادی که برای بار اول است از ترنبولون استفاده میکنند، و مخصوصا زمانی‌ که نمیدانند دلیل بروز این مشکل چیست. شدت این سرفه‌ها میتواند بسیار خفیف تا سرفه‌های کاملا شدید تغییر کند، حتی در سرفه‌های شدید تر امکان تعریق بیش از حد هنگام بروز سرفه‌ها نیز وجود دارد.

کاهش ظرفیت قلبی عروقی و ریوی
بسیاری از مصرف کنندگان ترنبولون گزارش کاهش قابل توجه ظرفیت قلبی عروقی و ریوی خود را داده‌اند که اینطور به نظر می‌رسد کمی‌ پس از قطع مصرف ترنبولون این مشکل نیز از بین میرود. این عارضه جانبی مخصوص نیز عمدتا وابسته به میزان دوز مصرفی فرد می‌باشد، به شکلی‌ که در دوز‌های پایین فرد ممکن است هیچگونه مشکلی‌ از این بابت پیدا نکند یا شدت بروز این مشکل خفیف باشد، اما در دوز‌های بالا فرد میتواند انتظار کاهش عملکرد هوازی شدید تری را داشته باشد.
دلیل بروز این مشکل تاثیر ترنبولون در افزایش سطح یک پروستاگلاندین به نام (F2Aplha) می‌باشد. نتیجه آن تنگی راه‌های هوایی ریه می‌باشد که این امر مکش اکسیژن در مقادیر زیاد به سمت ریه را دشوارتر می‌کند، مخصوصا در طول انجام تمرینات هوازی. برخی‌ افراد در کل به هیچ وجه این عارضه جانبی را تجربه نمیکنند و برخی‌‌ها نیز با دوز‌های پایین تر از یک حد خاص دچار این عارضه نمیشوند.
این عارضه جانبی ترنبولون خطر جانی ندارد و اغلب در بدترین حالت ممکن است فرد دچار تنفس سخت تر در طول انجام فعالیت‌های هوازی شود. این عارضه جانبی همانطور که ذکر شد موقتی می‌باشد و باید در زمان کوتاهی‌ پس از قطع دوره ترنبولون از بین برود. تنها هشداری که اینجا در مورد این عارضه جانبی باید داده شود این است که افراد مبتلا به آسم باید بسیار مراقب باشند زیرا که این عارضه جانبی میتواند مشکلات جدی را برای شما ایجاد کند، مخصوصا هنگامی که حمله‌های شدید آسمی رخ دهد. بنابراین افراد مبتلا به آسم باید در مورد مصرف ترنبولون بسیار دقت کرده و مراقب باشند.

افزایش پرخاشگری و تحریک پذیری
ترنبولون به همان اندازه که از لحاظ آنابولیک قوی می‌باشد، از لحاظ آندروژنیک نیز قوی می‌باشد، به صورتی‌ که قدرت آندروژنیک آن پنج برابر قوی تر از قدرت تستوسترون می‌باشد. با دارا بودن قدرت آندروژنیک ۵۰۰، کاملا مشخص است که ترنبولون میتواند باعث افزایش پرخاشگری و تحریک پذیری در اکثر افراد مصرف کننده شود. شدت این عارضه جانبی نیز بسیار وابسته به دوز مصرفی میشد، به شکلی‌ که معمولا افرادی که از دوز‌های بالاتر استفاده میکنند (معمولا غیر ضروری)، دارای حس پرخاشگری قوی تری نیز هستند.
برخی‌ افراد نیز به دلیل نوع واکنش بدنشان به هیچ وجه دچار این عارضه جانبی نمیشوند. افرادی که حتی قبل از مصرف ترنبولون به عنوان افرادی کم تحمل و عصبی شناخته میشوند باید در مصرف ترنبولون بسیار محتاطانه عمل کنند، زیرا که مصرف ترنبولون در این افراد قطعا میتواند اثرات پرخاشگری آنها را تشدید کند.این افراد باید به عنوان یک تصمیم عاقلانه از مصرف ترنبولون اجتناب کنند.
به عنوان یک قانون کلی‌، تمام مصرف کنندگان ترنبولون باید بسیار مراقب باشند و همیشه سلامت روانی‌ خود را در وضعیت مناسبی حفظ کنند و این افراد همیشه باید از اعمالی که انجام میدهند در تمام اوقات آگاهی‌ کامل داشته باشند. رعایت دیسیپلین و نظم کافی‌ یک مساله به شدت مهم هنگام مصرف هرگونه استروید آنابولیک می‌باشد، مخصوصا ترنبولون (و برای دوز‌های بالاتر ملاحظات بسیار ویژه ای باید انجام شود).
در اینجا کاملا باید برای خوانندگان این مقاله شفاف شود که استفاده از هر دارویی مطلقا دلیل بر این نمی‌شود که فرد خود را از تمام مسئولیت‌های فردی مبرا بداند و هنگام انجام عملی‌ پشیمان کننده تقصیر را گردن داروی مورد استفاده (در اینجا، ترنبولون) بیندازد. همیشه این را به یاد داشته باشید!

افزایش استرس روی کلیه و کبد :
یکی‌ دیگر از عوارض جانبی ترنبولون که به وفور گزارش شده است مربوط به افزایش استرس روی کبد و کلیه می‌باشد. واقعیت این است که ترنبولون فشاری بیش از بسیاری دیگر از استروید‌های آنابولیک قابل تزریق به کبد و کلیه وارد نمیکند. ترنبولون به دلیل مقاومت در برابر تجزیه شدن در کبد فشار اندکی‌ را به این ارگان وارد می‌کند، اما میزان شدت این سمیت کبد آن قدری نیست که حتی بخواهیم ذکر کنیم.
اما به هر حال، افرادی که نگران سلامتی‌ کبد و کلیه خود هستند باید اقدامات پیشگیرانه لازم را انجام دهند و همچنین افرادی که سابقه مشکلات کلیوی و کبدی را داشته اند به هیچ وجه نباید از ترنبولون یا هر استروید آنابولیک دیگری استفاده کنند. این شایعه آسیب به کلیه حاصل از مصرف ترنبولون به این دلیل ایجاد شد که هنگام مصرف این استروید، رنگ ادرار بسیار تیره تر و مایل به نارنجی پر رنگ میشود.
این تغییر معمولا به عنوان ادرار خونی اشتباه تشخیص داده میشود و همین امر باعث شده است تا شایعاتی مبنی بر آسیب کلیه حاصل از مصرف ترنبولون ایجاد شود. حقیقت این است که ترنبولون به کلیه‌ها آسیب وارد نمیکند و دلیل تغییر رنگ ادرار پس از مصرف ترنبولون این است که این استروید در بدن به رنگ تیره تری اکسیده میشود، حتی در زمان هایی که در محیط سرد نیز باشد، و این اتفاق در بدن مکررا تکرار میشود بدون اینکه نشانه ای از سمیت کلیه‌ها دیده شود.
یک مدرک دیگر مربوط به استفاده بلند مدت ترنبولون در گله‌های گاو میشود و نشان میدهد که هیچ مورد سمیت کلیه در هیچ گاوی پس از مصرف ترنبولون دیده نشده است. همین نتایج را در تحقیقات بسیار محدودی که روی نمونه‌های انسانی‌ انجام شده است می‌توان پس از مصرف ترنبولون یافت. در پایان باید گفت چیزی که مردم آن را با خون در ادرار خود اشتباه میگیرند، در واقع همان ترنبولون و متابولیت‌هایش می‌باشد که از طریق ادرار از بدن خارج میشوند، که همین امر باعث میشود تا رنگ ادرار تیره تر از قبل شود.

استرس کبدی
این عارضه جانبی نیز مرتبط با موضوع بالا می‌باشد، زیرا که مشکلات کبدی و کلیوی اغلب مرتبط با یکدیگر هستند. همانطور که در بالا نیز اشاره شد، ترنبولون به دلیل مصرف خوراکی دچار تغییرات شیمیایی مورد نیاز نشده است. متاسفانه این تغییرات، باعث شده است تا درجات متفاوتی از سمیت کبد ایجاد شود، اما دوباره باید گفت که ترنبولون دارای این ویژگی نمیباشد. اما خود ترنبولون به تنهایی‌ به میزان بسیار اندکی‌ میتواند باعث سمیت کبد شود.

این موضوع به دلیل ماهیت ساختار شیمیایی ترنبولون می‌باشد، که این موضوع باعث شده است تا ترنبولون مقاومت بیشتری نسبت به تجزیه شدن توسط کبد از خود نشان دهد. این میزان اندک سمیت کبد به اندازه ای نیست که به هیچ وجه نگران کننده باشد، زیرا که میزان سمیت کبدی که ترنبولون ایجاد می‌کند به هیچ وجه حتی نزدیک به سمیت کبدی که استروید‌های خوراکی ایجاد میکنند نمی‌شود. اما به هر حال همین میزان اندک سمیت کبد برای افرادی که از قبل دارای مشکلات کبدی هستند میتواند نگران کننده باشد. هر مصرف کننده بالقوه ترنبولون باید از قبل آزمایش خون داده و سطح آنزیم‌های کبد خود را تحت نظر داشته باشد. همچنین استفاده از مکمل‌های حمایت کننده کبد نظیر تودکا میتواند در طول دوره ترنبولون برای اطمینان خاطر بیشتر نسبت به فعالیت صحیح کبد مصرف شود.

اسلایدر های این مقاله برای نشر در فضای مجازی