فاکتور رشد شبه انسولین ۱ (IGF-1)

آی جی اف 1 : (IGF-1) که همچنین با نام (Somatomedin C) نیز شناخته میشود، از اواسط ۲۰۰۰ تا به امروز به سرعت در حال شناخته شدن می‌باشد و صحبت‌های زیادی در مورد آن انجام میشود. اینطور گفته میشود که اولین استفاده رسمی‌ از (IGF-1) به عنوان یک داروی بهبود دهنده عملکرد در اوایل دهه ۹۰ توسط دوریان یتس صورت گرفت، که در آن زمان این دارو به شدت کمیاب و بسیار گران قیمت بود، اما کمی‌ بعد و به سرعت استفاده از آن توسط دیگر بدنسازان حرفه ای نیز صورت گرفت.

(IGF-1) یک استروئید آنابولیک نمیباشد، بلکه یک پروتئین هورمون (پلی‌ پپتید، یا همان پپتید هورمون) می‌باشد که از لحاظ ساختاری به شدت مشابه هورمون انسولین می‌باشد که آن هم یک پپتید /پروتیین هورمون دیگر می‌باشد. (IGF-1) درون بدن و به شکل طبیعی، عمدتا در کبد سنتز میشود. تحریک و تولید (IGF-1) توسط کبد در بدن توسط هورمون رشد انجام میشود. اساسا، هورمون رشد یک پروهورمون برای (IGF-1) محسوب میشود و در واقع بخش اعظمی از تاثیر آنابولیک هورمون رشد در نتیجه افزایش تولید (IGF-1) می‌باشد.

اگرچه (IGF-1) بسیار شبیه انسولین است (و به همین دلیل نام آن فاکتور رشد شبه انسولین ۱ می‌باشد)، اما وظیفه آن در بدن کمی‌ متفاوت است. همانند انسولین، (IGF-1) نیز یک هورمون انتقال دهنده مواد غذایی می‌باشد که میتواند فرایند انتقال مواد غذایی نظیر آمینو اسید‌ها و گلوکز را به درون سلول‌های ماهیچه ای تسهیل کند. سپس خود سلول‌ها میتوانند از این مواد غذایی استفاده کرده تا بتوانند عضلات جدیدی بسازند.

(IGF-1) همچنین در استخوان ها، بافت‌های همبند و روده نیز آنابولیک می‌باشد. بنابراین نقش (IGF-1) با انسولین کمی‌ متفاوت می‌باشد، زیرا انسولین در گستره وسیع تری وظیفه انتقال مواد غذایی را بر عهده دارد و نه تنها به عضلات، بلکه به بسیاری از بافت‌های دیگر در بدن نیز مواد غذایی را انتقال میدهد. به عبارت دیگر، انسولین همانند (IGF-1) در زمینه انتقال مواد غذایی گزینشی عمل نمیکند.

به علاوه، (IGF-1) در بدن دارای یک سری وظایف بسیار منحصر به فرد و خاص می‌باشد و نقش آن در فاز‌های متفاوت رشد بدن انسان تفاوت می‌کند. برای مثال، در دوره کودکی (IGF-1) مسول چندین فاکتوری است که در رشد نقش دارند و همچنین در افراد بالغ نیز دارای تاثیرات آنابولیک می‌باشد. از لحاظ پزشکی‌، عمدتا از (IGF-1) برای درمان اختلال رشد استفاده میشود، اما از آنجایی که (IGF-1) در پزشکی‌ یک داروی نسبتا جدید محسوب میشود، استفاده آزمایشی از آن در درمان دیگر شرایط همچنان ادامه دارد. موارد استفاده پزشکی‌ و تحقیقات بالینی روی (IGF-1) شامل شرایطی نظیر کوتولگی، پیری، نوروپاتی، سرطان و حتی سکته نیز میشود.

انواع مختلفی‌ از (IGF-1) برای تزریق خارجی‌ به بدن در طول این سالیان تولید شده‌اند، از جمله (IGF-1) و (IGF-1 LR3) و (IGF-1 DES). همه اینها از لحاظ نیمه عمر و دوز مصرفی با هم فرق دارند. برای مصرف کنندگانی که برای بار اول میخواهند از این پپتید استفاده کنند، این امر شاید سردرگم کننده به نظر آید، مخصوصا با توجه به اطلاعات گیج کننده بسیار زیادی که در اینترنت می‌توان یافت، اما در همین مقاله در این مورد توضیحات بیشتری ذکر خواهد شد.

خواص و ویژگی‌های شیمیایی (IGF-1)

(IGF-1) یک پلی‌ پپتید شامل یک زنجیره حاوی ۷۰ آمینو اسید در خود می‌باشد. از لحاظ مقایسه، انسولین در زنجیره خود دارای ۵۱ آمینو اسید می‌باشد. همانطور که قبلا ذکر شد، (IGF-1) یک هورمون انتقال دهنده مواد غذایی می‌باشد که منحصرا در بافت‌های ماهیچه ای عمل می‌کند و یک هورمون به شدت آنابولیک محسوب میشود. تاثیر آنابولیک آن در استخوان ها، بافت‌های همبند و روده نیز قابل مشاهده است. حقیقت این است که تولید داخلی‌ و طبیعی (IGF-1) توسط هورمون رشد انجام میشود، که این امر نشان میدهد که هورمون رشد یک فاکتور حیاتی برای تولید (IGF-1) می‌باشد، از همین رو اثر دوز‌های هورمون رشد محدود به میزان (IGF-1) تولیدی توسط کبد می‌باشد. در اینجاست که دریافت (IGF-1) از خارج بدن میتواند مفید باشد. (IGF-1) علاوه بر اینکه یک هورمون انتقال دهنده مواد غذایی می‌باشد، همچنین میتواند باعث بهبود هایپرپلازی سلول‌های ماهیچه ای (رشد و توسعه سلول‌های ماهیچه ای جدید) نیز شود.

اما با این حال، یک سری نکات در مورد نحوه عملکرد (IGF-1) در بدن وجود دارد که درک آنها بسیار مهم است :

اولین مورد این است که تحقیقات نشان داده اند ۹۹% این پپتید در جریان خون متصل به نوع خاصی‌ از پروتئین‌ها هستند، در حالی‌ که فرم آزاد این پپتید مسول افزایش تعداد سلول‌های ماهیچه ای می‌باشد. در نتیجه، یک سری تحقیقات دارویی چندین متد برای اصلاح ساختار (IGF-1) به منظور اجتناب از این مشکل کشف شده است که میتوانند مشکل اتصال این پپتید به برخی‌ پروتئین‌ها را حل کند. نتیجه این تحقیقات در واقع تولید انواع مختلفی‌ از (IGF-1) می‌باشد.

دومین نکته این است که (IGF-1)، جدایی از نوع یا فرم مورد استفاده، همیشه به صورت سیستماتیک در بدن عمل می‌کند. این یعنی‌ هنگامی که این پپتید تزریق شد، در تمام بدن به گردش در میاید و اثر آن روی تمام بافت‌های ماهیچه ای می‌باشد و اینطور نیست که تنها اثر موضعی روی ماهیچه محل تزریق داشته باشد. آی جی اف 1

انواع مختلف (IGF-1)

همانطور که در بالا ذکر شد، (IGF-1) آی جی اف 1 عمدتا در دو فرم مختلف عرضه میشود.

(IGF-1 LR3) : این فرم را در ابتدا ذکر کردیم، زیرا رایج‌ ترین و محبوب‌ ترین فرم (IGF-1) در بازار می‌باشد و بدنسازان و ورزشکاران از این فرم استفاده میکنند. این فرم دارای (IGF-1) حاوی زنجیره اصلی‌ ۷۰ آمینو اسیدی می‌باشد، اما در آمینو-ترمینوس این پپتید ۱۳ آمینو اسید اضافه نیز وجود دارد که در مجموع این پپتید را دارای ۸۳ آمینو اسید می‌کند. در این فرم همچنین یک اصلاح دیگر نیز انجام شده است و آرژنین به جای گلوتامیک اسید در جایگاه سوم افزوده شده است. نتیجه این اصلاحات این بوده است که (IGF-1 LR3) همچنان میتواند فعالیت اصلی‌ خود را در گیرنده‌های (IGF-1) در بافت‌های بدن داشته باشد، و تمایل بسیار کمی‌ به برقراری اتصال با پروتئین‌های ذکر شده در بالا داشته باشد. همچنین نیمه عمر این فرم نیز به شکل قابل توجه گسترش یافته است و تقریبا ۲۰-۳۰ ساعت می‌باشد در حالی‌ که (IGF-1) دارای نیمه عمر ۱۲-۱۵ ساعت می‌باشد. تمام این فاکتور‌ها در مجموع نشان میدهند که فرم (LR3) تقریبا سه برابر (IGF-1) دارای قدرت می‌باشد.

(IGF-1 DES) : این فرم که همچنین با نام DES(1-3)IGF-1 نیز شناخته میشود فرمی از (IGF-1) است که عمل بسیار سریعی در بدن دارد و معمولا فرمی است که کمتر ترجیح داده میشود. تغییرات در (IGF-1 DES) طوری بوده است که در این فرم ۳ آمینو اسید اولی‌ از آمینو-ترمینوس حذف شده است که همین امر باعث شده تا (IGF-1 DES) در مجموع دارای ۶۷ آمینو اسید باشد، در حالی‌ که فرم اورجینال دارای ۷۰ آمینو اسید می‌باشد. این اصلاحات باعث شده است تا تمایل (IGF-1 DES) به اتصال به برخی‌ پروتئین‌های خاص کاهش یابد و همچنین از لحاظ قدرت و توان حدود ۱۰ برابر قوی تر از (IGF-1 ) اورجینال شود و همچنین ۵ برابر قوی تر از (IGF-1 LR3). بر خلاف (LR3)، فرم (DES) دارای نیمه عمر کوتاه تری می‌باشد و در واقع این زمان تقریبا ۲۰-۳۰ دقیقه می‌باشد. به دلیل سرعت عمل بسیار بالا در بدن و همچنین قدرت و توان بیشتر، گفته میشود که فرم (DES) از (IGF-1) میتواند برای افزایش موضعی حجم عضلات به کار رود. اگرچه این گفته مقداری صحیح است، اما بر اساس تحقیقات این فرم نیز به محض رسیدن به جریان خون به شکل سیستماتیک عمل خواهد کرد و فعالیت موضعی نخواهد داشت. آی جی اف 1

عوارض جانبی (IGF-1)

بر اساس تحقیقات و مطالعات پزشکی‌ و همچنین بازخورد‌های مشاهده شده از بدنسازان و ورزشکاران مصرف کننده، عوارض جانبی (IGF-1) و میزان تحمل آن در بدن در وضعیت بسیار قابل قبولی است. اما به هر حال، (IGF-1) همانند هر داروی دیگری نیز کاملا بدون ریسک و عوارض جانبی احتمالی‌ نمیباشد. اکثریت عوارض جانبی (IGF-1) خود را بیشتر در فرم عوارض جانبی بلند مدت نشان میدهند که ریشه این امر نیز معمولا مصرف بلند مدت آن می‌باشد (و البته دوز‌های مصرفی).

در کوتاه مدت، (IGF-1) میتواند باعث هیپوگلیسمی (کاهش سطح قند خون) شود که دلیل این امر نیز این می‌باشد که این پپتید یک انتقال دهنده مواد غذایی در بدن است. از آنجایی که (IGF-1) میتواند به شکل قابل توجهی‌ باعث افزایش جذب گلوکز در سلول‌های ماهیچه ای شود، این امر میتواند به سرعت باعث کاهش سطح گلوکز در پلاسما شود. اگرچه سرعت انجام این کار بسیار کندتر از انسولین است، اما همچنان احتمال بروز این عارضه جانبی وجود دارد. افرادی که قصد مصرف (IGF-1) را دارند، اگر مبتلا به دیابت هستند یا در مرحله پیش-دیابت میباشند، باید توجه ویژه ای به این عارضه جانبی احتمالی‌ (IGF-1) داشته باشند. جدایی از خطرات احتمالی‌ برای افراد دیابتی، افراد غیر دیابتی نیز هنگام مصرف (IGF-1) همیشه باید سطح قند خون خود را زیر نظر داشته باشند و علائم هیپوگلیسمی را مد نظر بگیرند و سپس تغییرات لازم را در رژیم غذایی خود ایجاد کنند.

از آنجایی که (IGF-1) قطعا یک فاکتور رشد می‌باشد و ذاتا یک هورمون رشد محسوب میشود، پس میتواند باعث رشد تومور یا سرطان در افرادی شود که قبلا وجود تومور یا سرطان فعال در آنها تشخیص داده شده است یا قبلا دارای سابقه ابتلا به سرطان بوده‌اند. مهم است که درک کنید خود (IGF-1) عامل ایجاد سرطان نیست، بلکه یک هورمون بسیار مهم است که در عملکرد نرمال قلب، سیستم عصبی و مغز دارای نقشی‌ بسیار مهم می‌باشد.

همچنین یک عارضه جانبی دیگری که به (IGF-1) نسبت داده میشود، آکرومگالی (رشد غیر نرمال دست ها، پاها و صورت) و رشد ارگان‌های داخلی‌ و روده می‌باشد. این مشکل معمولا در دوز‌های بیش از حد و دوره‌های طولانی مدت روی میدهد. آکرومگالی به رشد بیش از حد استخوان‌ها گفته میشود که نشانه‌های آن اغلب به شکل برجسته ای در ناحیه چانه، دست‌ها و پاها نمایان میشود. به منظور بروز چنین عارضه جانبی ای، فرد میبایست به شکل مستمر در یک دوره بسیار طولانی و از دوز‌های بسیار بالا استفاده کند.توصیه میشود که طول دوره مصرف (IGF-1) مخصوصا فرم (LR3) بیشتر از ۳۰ روز متوالی‌ نشود. اگر طول دوره بیش از حد گسترش یابد و دوز مصرفی نیز افزایش پیدا کند، گیرنده‌های (IGF-1) در بافت‌های ماهیچه ای اشباع خواهند شد و در نتیجه (IGF-1) اضافه موجود در جریان خون به دیگر بافت‌ها (استخوان، ارگان‌های داخلی‌ و بافت روده) متصل شده و باعث رشد آنها میشود. در گذر زمان، فرد خواهد دید که چگونه انجام این کار میتواند تبدیل به یک مشکل غیر قابل بازگشت با دوز‌های بالا و طول دوره زیاد شود. آی جی اف 1

دوز‌ها و نحوه مصرف (IGF-1)

دوز‌های (IGF-1 LR3) به شرح زیر است :

مردان در روز نباید بیشتر از ۴۰-۵۰ میکروگرم و زنان نباید بیشتر از ۲۰ میکروگرم در روز از این پپتید مصرف کنند. به دلیل نیمه عمر طولانی‌ فرم (IGF-1 LR3)، این پپتید فقط باید در روز یک بار تزریق شود و نه دو بار. در روز‌های تمرین، دوز (IGF-1 LR3) باید درست قبل از تمرین یا بعد از تمرین مصرف شود. این امر بستگی به سلایق فردی دارد. اگر قرار است که در روز از دو دوز استفاده کنید، دوز کامل روزانه باید به دو قسمت تقسیم شود (۲۰ میکروگرم قبل از تمرین و ۲۰ میکروگرم بعد از تمرین و در مجموع ۴۰ میکروگرم). در روز‌های غیر تمرینی، در هر زمانی‌ می‌توان از این پپتید استفاده کرد. آی جی اف 1

دوز‌های (IGF-1 DES) به شرح زیر است :

دوز‌های مصرفی (IGF-1 DES) نسبت به (IGF-1 LR3) دارای کمی‌ تفاوت با هم هستند. برای (IGF-1 DES)، دوز مصرفی میتواند چیزی بین ۵۰-۱۵۰ میکروگرم در روز باشد. از آنجایی که نیمه عمر این فرم نسبت به (IGF-1 LR3) بسیار کمتر است، دوز‌های بالاتری را می‌توان بدون نگرانی از عوارض جانبی بلند مدت مصرف کرد، اگرچه احتیاط‌های لازم نیز میبایست انجام شود. (IGF-1 DES) را نیز می‌توان در قبل یا بعد از تمرین مصرف کرد، و در واقع به دلیل نیمه عمر کوتاه آن معمولا از همین روش استفاده میشود.

هر دو فرم (IGF-1) را می‌توان هم به صورت درون ماهیچه ای و هم زیر پوستی‌ تزریق کرد. با استفاده از هر کدام از این روش‌ها طول دوره نباید بیشتر از ۳۰ روز شود و پس از آن حداقل میبایست ۲ هفته مصرف قطع شود، اگرچه زمان بیشتر از ۲ هفته توصیه میشود. دلیل این کار نه تنها به دلیل عدم بروز مشکلات سلامتی‌ در بلند مدت می‌باشد، بلکه انجام این کار باعث میشود تا گیرنده‌های (IGF-1) در بدن دوباره عملکرد نرمال خود را از سر گیرند.