خطر ترزیق های موضعی دارو از دیدگاه رونی کلمن

در بدنسازی حرفه ای بعضی ها در برخی نواحی بدن مثل پشت پا و سرشانه دست به تزریق های موضعی می زنند که یکی از نمونه های بارز آن در دهه ۹۰ فلکس ویلر بود، زمانی که قهرمانی های من در المپیا شروع شد به خصوص طی ۲ سال اول آن، فلکس از این روش استفاده کرد. ناگهان سرشانه و بازوهای بادکنکی شدند . فکر کنم ناصر الصونباطی هم دست به این کار زده بود. یکبار از پشت سرشانه اش روی صحنه مایعاتی خارج شد .

من هرگز در بازوهای خود از چنین چیزهای استفاده نکردم . من پیش از آن که دارویی را لمس کنم قطر بازوهایم ۵۳ سانتی متر بود . علاوه بر این از وارد کردن سرنگ به داخل عضله ترس داشتم . استفاده از دارو در عضلات نشیمن گاهی و یا سر شانه رایج است ، اما در جلو بازو یا پشت بازو از نظرم خوب نیست. این روزها خیلی ها را می بینم که چنین تزریق هایی را انجام می دهند ودر نهایت روی صحنه بدنی بادکنکی و عضلانی ورم کرده دارند.

بدترین چیز این است که آنها در نواحی تزریق دچار التهاب و ورم می شوند و این اتفاق گاهی درست قبل از مسابقه رخ می دهد. شاید ۱۹ بار این تزریق ها را انجام دهند و مشکلی رخ ندهد وعضله هم کامل تر و بهتر دیده شود اما ناگهان در دفعه بیستم تزریق اشتباه صورت می گیرد و ناچار می شوند با ظاهری احمقانه روی صحنه بروند.